Niagara-Lancaster-Washington-San Francisco

Na een redelijk voorspoedige autorit kwamen we aan in Lancaster. Lancaster ligt in het gebied wat bekend staat als Amish Country, waar een grote Amish gemeenschap woont en werkt.
Wat ik nog niet had verteld is dat we geen navigatie in de auto hebben. Dat blijkt lastig voor een huurauto in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Nu navigeren we met een appje op de telefoon. Die stuurt je op de snelweg rechtdoor om er later achter te komen dat je de afslag had moeten nemen, zet je voor je eindbestemming om je vervolgens nog 3 keer het dorp door te sturen, navigeert je rechtsaf over een brug om aan het eind te keren en weer terug te sturen of stuurt je naar links als er geen links is. Ja, deze navigatie zorgt er wel voor dat je scherp blijft.

Nadat we zijn ingecheckt zijn we direct naar een soort mini openluchtdorpje gereden wat inzicht moet geven in de leefwijze van de Amish. Onderweg hadden we ze al zien rijden in de koetsjes of zien lopen, wat ik persoonlijk fascinerender vond dan dat commercieel opgezette dorpje zonder Amish. Ik vind het fascinerend dat mensen in deze tijd voor het geloof elke vorm van luxe afzweren en die levenswijze vanaf 1600 minimaal hebben aangepast. Heel langzaam kruipt er wel wat luxe in hun leven (koelkast, keukenmateriaal, badkamer), maar het blijft een minimalistische levenswijze. Mooi om te zien hoe de jongeren met hun koets manoeuvreren door het drukke stadsverkeer.

16 juli 2017 Washington
Het was een klein stukje rijden van Lancaster naar de hoofdstad van Amerika en tot vlakbij het bedje van de president. We kwamen eind van de ochtend aan, maar de thermometer stond al op 30 graden (nou ja, op 85 Fahrenheit). Omdat de president bijna onze buurman is zijn we gelijk langs gelopen. Een gebouw dat je, tegenwoordig, dagelijks op tv ziet, daar sta je nu ineens zelf voor. Geinig. We hebben de kinderen verteld dat daar de man woont die Amerika gaat veranderen. Hij zegt het tenslotte zelf: 'Make America great again'. Niet alleen Isis keek bedenkelijk. Tegenover het Witte huis staat het Washington Monument. Vanaf daar heb je prachtig zicht op het Witte Huis, Capitool, Reflecting Pool, Vietnam veteranen monument en Lincoln Memorial (alles bij elkaar is dat the National Mall). Je hebt dus vanaf 1 punt zicht op het huis van de huidige president, een monument voor de eerste president (Washington), een Memorial voor de 16e president en het gebouw waar de volksvertegenwoordiging (Congres) zetelt. Dit is ook eigenlijk wat Washington samenvat. Een stad vol monumenten en musea. En van dit alles heel veel. Bijna elke president heeft een monument en aangezien Trump de 45ste president is, zijn er best veel monumenten. Sommigen moeten alleen nog een tijdje wachten op deze eer. En Trump wordt vanzelf geschiedenis. Om af te koelen zijn we een winkel ingedoken en hebben we 's avonds prima gegeten. Amerikanen nemen een jas mee als ze gaan uit eten. Buiten 30 graden en binnen bevriest je biertje, dus jas aan. Make America great again.

17 juli 2017 Washington
Op tijd op staan, want we willen meer van Washington zien. In een leuk tentje ontbijten en Hop On de bus. Het is nu al bloedheet en boven in onze cabrio dubbeldekker worden we levend gecremeerd. Enthousiast vertelt onze Franse gids, met een 'Allo 'Allo accent, bij elk gebouw alles waarvan ze denkt dat wij dat willen weten. De kinderen geven het op. Ruim 30 graden op je voorhoofd en een gids die Engels spreekt met een Oostblok accent gaat ze te ver. Ze gaan, met de enthousiaste toevoeging 'dit doen we nooit meer!' beneden zitten. Bij halte 14 (of 15, of 9, of 28....who cares) stappen we uit, recht voor het National Museum of American History. Eindelijk verkoeling. Zoals de naam al zegt vind je in dit museum alles over de geschiedenis van Amerika, zoals de bokshandschoenen van Muhammed Ali, de eerste Apple computer, de zweep en hoed van Indiana Jones, maar ook voorwerpen van alle oorlogen waarbij Amerika betrokken is geweest en onderdelen van de Twin Towers. Ook het slavernijverleden wordt niet vergeten. Verder zijn er jurken van alle First Ladies, de meeste gedragen tijdens de inauguratie. Hier stond vooral Maureen te springen als een klein kind. Tijdens ons museumbezoek heeft het flink geregend, waardoor het buiten iets (lees: iets!) was afgekoeld, dus wandelden we naar het Lincoln Memorial. Ook nog even langs het gebouw van de Federal Reserve (FED) gelopen. Mooi om te zien waar 8 keer per jaar de beslissingen vandaan komen waar wij ons beleggingsbeleid op afstemmen. Lopend langs het Witte Huis zagen we de presidentiële helicopter in de voortuin staan. Alles was afgezet. Zo dicht als wij gisteren konden komen was nu niet mogelijk. Boven de stad circelden nog 4 soortgelijke helicopters. Na het Lincoln Memorial waren de meisjes het zat. We liepen terug naar het hotel. Afgelopen dagen hebben we bijna 100 km gelopen door diverse Amerikaanse- en Canadese steden. We hebben ruim 1.400 mile (2.300 km) gereden en een Hop-On Hop-Off bus gekocht. Zijn door 8 Amerikaanse en een Canadese staat gereden en vliegen morgen in 6 uur naar de andere kant van het land. Op naar Californië.

18 juli 2017 San Francisco
Het was 4 uur vanmorgen toen de wekker ging. Op naar het vliegveld, waar onze vlucht ons in 6 uur 3 uur terug brengt in de tijd. Eerst leveren we onze auto schadevrij en volgetankt af bij het verhuurbedrijf. Toen was het zitten. Voor het entertainment moest je zelf zorgen. Voor je eten ook overigens. Maar wij zeggen niets, want de beelden dat die man door het gangpad van het vliegtuig wordt getrokken staan ons nog fris in het geheugen. En wij vliegen met dezelfde maatschappij. Prima vlucht, minimale vertraging maar niets aan de hand, lachen naar de steward en we mogen zelf weer naar buiten lopen. Buiten was het overigens behoorlijk koud (relatief. Alles relatief). Het scheelt de helft met Washington. Auto ophalen, papieren invullen, 300 parafen en een handtekening, navigatie in een tasje er los bij (dit keer wel) en naar de garage. De man in de garage kijkt naar links naar een aantal kleinere SUV's, geeft me 2 sleutels, wijst naar rechts en op 'number 3' staat onze auto. Tadaaaaaa, een grote dikke Amerikaanse Dodge SUV staat glimmend op ons te wachten. Onze koffers kunnen er liggend achter elkaar in. We hebben zelfs een extra achterbank. En nog een navigatie. Zo hebben we er ineens 2. Met deze tank kunnen we de woestijn wel door. Het dashboardscherm is groter dan mijn tv. De achteruitrijcamera geeft een spannender beeld dan menig Hollywoodfilm en alsof dat niet genoeg is remt de auto vanzelf als hij vindt dat ik te dicht op de muur parkeer. Het zal daarom wel een zij zijn, want vrouwen weten het altijd beter.

Nu we het tijdverschil met Nederland weer met 3 uur hebben uitgebreidt (het is in Nederland 9 uur later dan bij ons) gaan we deze extra lange dag weer optimaal benutten. Gewend aan de kou (of de airco training heeft z'n nut bewezen), wandelen we door het centrum van San Francisco om daarna naar Lombardstreet te gaan. Een hele stijle weg waar auto's zigzaggend doorheen rijden. Eigenlijk een weg waar toeristen in polonaise in de file staan. Daarna terug naar het hotel gelopen. Ook een andere kant van SF gezien, want de wijk waar we doorheen liepen kon zo een scène zijn uit the Walking Dead. Straten vol dakloze drugsverslaafden die als zombies door de straten zwalken, of zitten/liggen. Ze doen niets. Spreken je niet aan. Vragen niets van je. Maar het is wel treurig. Isis moest er wel om lachen en Kiki had het veel te druk met andere dingen. Moppen vertellen. Of hinkelen. We gaan slapen. Het was een lange dag. Morgen de rest van San Francisco bekijken.